جمشیدپی ضمن اشاره به تعداد 45 تابلو در این نمایشگاه خاطرنشان کرد: این تعداد اثر، در قالب 10 مجموعه آماده شده است که 5 مجموعه مربوط به بنده و 5 مجموعه دیگر نیز متعلق به خانم عادله عزیزی است.

وی خاطرنشان کرد: در این نمایشگاه از سبک فتومونتاژ برای آماده‏سازی عکس‏ها استفاده شد و در زمینه ارتباط مخاطب نیز، سختگیری خاصی را در کار لحاظ نکرده‏ایم. در واقع هیچ ذهنیت خاص و مستقیمی برای مخاطب در آثار وجود ندارد و این خودِ مخاطب است که با دیدگاه و تفکر خود می‏تواند با دیدن این مجموعه‏ها به تفکر و برداشتی آزاد در این راستا دست یابد.

وی با اشاره به زمان زیادی که برای آماده‏سازی این عکس‏ها صرف شد تصریح کرد: این دغدغه همواره در ذهن ما وجود داشته است که بتوانیم حس اینکه در پس هر چیزی حقایق دیگری نهفته است را به مخاطب نیز منتقل کنیم و در این راستا نیز تلاش ما بر تلنگری کوچک در مقیاسی پایین برای مخاطب بوده است.

عادله عزیزی عکاس دیگر این نمایشگاه نیز فضای آثار خود را نزدیک به زمینه‏های فراواقع گرایی (سوررئالیسم) دانست و افزود: تفکرات یک شخص روشنفکر با مفاهیم اصلی آثار بنده آمیخته شده است و مخاطب با دیدن آنها می‏تواند «خودِ درون» و امیدِ ناشی از آن را در این عکس‏ها کشف کند.

وی ضمن اشاره به فضای الهام‏گیری جهت خلق اثر تصریح کرد: بنده جهت انجام کار فتومونتاژ معمولا از متن‏های کتب مختلف ایده گرفته و از فضای بوجود آمده ناشی از تاثیر آن متن کار خود را آغاز می‏کنم. بدین ترتیب ممکن است نتیجه کار با فضای کلی کتب ارتباطی نداشته باشد اما سعی بنده بر این است تا بتوانم با الهام از همان قسمت کوچک متن، مفهوم را به مخاطب منتقل سازم.